Dat was hem in zijn opvoeding ook geleerd: om verantwoordelijkheid te nemen voor de wereld waarin je leefde. “Ik wilde iets met ontwikkelingshulp doen, in combinatie met landbouw.” Daar lagen op dat moment niet veel kansen en na wat wikken en wegen koos Sipke ervoor om Geneeskunde te studeren in Groningen. Daarna volgde hij de huisartsenopleiding in Deventer. “Als huisarts sta je dicht bij de mens in hun eigen omgeving. Dat trok me.”



Het idee van iets willen doen met ontwikkelingshulp bleef ook aan hem trekken. Hij nam contact op met de Lepra stichting met de vraag of ze hem konden gebruiken. In 1979 vertrok Sipke, samen met zijn vrouw Tineke en drie kinderen naar Nigeria om te werken als arts in de leprabestrijding. In 1983 kwam het gezin terug naar Nederland en in 1999 nam Sipke de huisartsenpraktijk in Haulerwijk over.



Nog steeds vanuit het gedachtegoed iets te willen betekenen voor de wereld besloot Sipke zich bij Groenlinks te voegen. Hij werd eerst bestuurslid, daarna Commissielid Ruimte en in de periode van 2014-2018 zat Sipke in de gemeenteraad.



In 2018 ging Sipke met pensioen. Hij zei de praktijk in Haulerwijk vaarwel en ook koos hij ervoor om zich niet weer verkiesbaar te stellen voor de raad. “Ik wilde even helemaal niets meer doen. Daar had ik later spijt van, want het blijkt dat ik helemaal niet zo goed ben in pensioen houden,” lacht Sipke. De afgelopen tijd is Sipke nog regelmatig in de prikstraat te vinden, zeker twee tot drie keer in de week. “Ze hadden artsen nodig.”



Stil zitten kan Sipke dus niet zo goed. Voor deze periode staat hij dan ook weer op de kieslijst. Het is voor hem nog niet klaar. Zijn hele leven heeft hij het gevoel gehad dat hij iets moest bijdragen. Nu niet meer zozeer aan de wereld, maar wel aan de gemeente waar hij woont.  Contact met elkaar vindt hij belangrijk. Echt contact en niet digitaal, zodat de drempel van hulp vragen lager word. “Het gebiedsteam is mooi, maar het moet zo veel mogelijk bij de mensen thuis. Dichtbij de mensen en de dorpen. Zo snel als het kan moeten we weer bij de mensen op de koffie gaan.”



Daarnaast wil Sipke zich inzetten voor mantelzorgers. Familieleden moeten niet teveel zorg op zich nemen en daardoor uitgeblust raken. Als huisarts heeft hij vaak op familieleden moeten inpraten om niet teveel te doen. Iedereen wil graag helpen, maar het moet wel vol te houden zijn. Er moet een goede balans zijn tussen mantelzorg en zorg van professionals.



Op de vraag of Sipke ooit klaar is met het gevoel van te willen bijdragen zegt hij nee. Hij denkt niet dat hij ooit echt klaar zal zijn. Compleet met pensioen gaan gaat dus ook nog niet gebeuren. In ieder geval gaat hij door tot hij niet meer kan. “Het is dan niet klaar, maar het is wel afgelopen.”